Arno

Een Arno wordt maar 1 keer per generatie geboren en dus moet men hem koesteren. De grootste staatsman van de Belgische rock gaat stilaan naar de 60 en kan putten uit 32 (!) albums waarvan het jongste begin dit jaar verscheen. "Jus De Box" wordt aanzien als (alweer) een meesterwerk. Arno zingt in zowel Frans, Engels als in zijn "moedertaal" Oostends. Hij brengt, als ware het een gerecht in een toprestaurant, op geheel eigen wijze een perfecte mix van Amerikaanse blues en funk, Franse chansons en Belgische kroegliederen. Arno is een podiumbeest pur sang. Al dat goeds is ook onze zuiderburen niet ontgaan. Arno wordt er op handen gedragen. In 2001 wordt hij in Parijs tot Chevalier des Arts & des Lettres geslagen. Een kleine Belg, een groot artiest. Vorst Nationaal was vorig jaar bijna te klein voor Arno die voor het eerst in zijn solocarrière in de rocktempel mocht aantreden. Arno keert nu terug naar de ‘kleinere” concertzalen. Dichtbij de fans klinkt de man steeds nog intenser. Zijn voorjaarstoernee brengt hem op donderdag 14 februari 2008 naar de Vooruit in Gent.

Daar ik morgen naar het optreden van Arno ben zal ik dus vanavond Valentijn moeten vieren hé

Het concert in de Vooruit was fantastisch, maar volgende week ga ik nog eens, deze keer naar het Kursaal in Oostende. Verwacht maar een volwaardag verslag.
Dit zal trouwens mijn 46ste Arno-concert zijn dat ik meemaak.

Een optreden van Arno is altijd een belevenis. Dit was in zijn thuisstad Oostende ook weer niet minder. De groep is uitstekend op elkaar ingespeeld. Nieuw werk, ongekend oud materiaal en klassiekers worden afgewisseld. Gitarist Jeffrey Burton haalt het onderste uit zijn gitaar. Zelden klonk de solo bij Lonesome Zorro zo uitgeleefd. With you was stomend en opwindend tegelijk. Lola etc. was tergend langzaam en perfect, uitmuntend om te zien hoe een groep zó traag en toch zo samenhangend speelt terwijl Arno zelf croont dat zijn leven ervan afhangt. De traag gespeelde Abba-cover Knowing me, knowing you zat in de set, alweer een knap staaltje van samenspel. Toen de groep Oh la la la speelde veerde het publiek recht om massaal mee te zingen. Afsluiten deden we met een Russische Les filles du bord de mèr. Arno zelf was tijdens het optreden in hele goeie doen, het leek bij momenten op een stand-up comdy optreden. Sterk optreden, voor minder gaan we niet naar Arno.