Duran Duran

Duran Duran heeft sinds een paar jaar een nieuwe adem gevonden en is klaar voor nog vele gouden jaren. Voor de opnames van hun 12de studioalbum,Red Carpet Massacre, liet Duran Duran zich omringen door schoon en vooral hip volk zoals Timbaland, Nate ‘Danja’ Hills en Justin Timberlake. Dat Timberlake een grote fan is, laat hij graag optekenen. Alles gaat verder en niets is wezenlijk veranderd voor de Britse groep. Het hoeft niemand te verbazen dat de clip van nieuwe single Falling Down door enkele Engelse puriteinen van de tv werd verbannen. In de gouden jaren 80 was het namelijk niet anders. Ook toen liet de groep zich opmerken door hun flamboyantie in artwork, uiterlijk en clips. Met meer dan 70 miljoen verkochte albums en ontelbaar veel hits op hun actief, heeft Duran Duran een duidelijke stempel op de muziekgeschiedenis gedrukt. Met ongekende creativiteit gaat de groep door. Ze bewijzen moeiteloos de decennia te trotseren.



Het Europese luik van hun Red Carpet Massacre World Tour start op woensdag 18 juni in het Koninklijk Circus in Brussel. De tournee loopt de hele zomer door en eindigt eind augustus aan de Middelandse Zee. Simon LeBon, Nick Rhodes, John Taylor en Roger Taylor kijken er naar uit om hun nieuwe album live voor te stellen aan de fans in Europa. Ook de grote hits staan trouwens met stip op het programma tijdens de tournee. Niet te missen dus

Jeugdsentiment… waarom zouden wij er onze neus voor ophalen en de aftap van het Europese luik van Duran Duran’s Red Carpet Massacre World Tour aan ons laten voorbijgaan? Jeugdsentiment bood immers de echte meerwaarde van dit concert. In een haast originele bezetting scoorde Duran Duran vooral met de oude hits, naar de songs van Red Carpet Massacre keek blijkbaar niemand echt uit. Timabaland en Timberlake ten spijt.

Simon LeBon, Nick Rhodes, John Taylor en Roger Taylor – aangevuld met Anna Ros op backing vocals, Dom Brown op gitaar en Simon Willescroft op sax - weten dat ook en trachten oud en nieuw zoveel mogelijk met elkaar af te wisselen. Ze openden met enkele nummers uit hun jongste plaat zoals The Valley en Nite Runner. Songs die nauwelijks een rimpeling op het wateroppervlak veroorzaakten. De show kabbelde voort tot Hungry Like The Wolf en Planet Earth de eerste vonkjes deden overslaan. Het enthousiasme ebde echter weg zodra Falling Down weerklonk.

Dat hun nieuwe nummers niet gesmaakt worden, lijkt het harde lot van elke eightiesband te zijn. Simon, Nick en co trokken het zich allemaal niet te veel aan en wervelden door de set alsof ze helemaal niet naar de 50 lopen. Af en toe sloegen ze de bal mis door een wat lompe technobeat of een debiele discodreun op hun nummers los te laten. Skin Divers leed daaronder, net als het hier nodeloos uitgesponnen The Reflex. LeBon speelde op een akoestische gitaar tijdens een sterke versie van Save A Prayer. Nadien doken de jongens even de coulissen in voor een nieuw pak en keerden terug achter een batterij synths waar Jacques Lu Cont groen van jaloezie van zou uitslaan. Dat electro-intermezzo omvatte o.a. een cover van The Normal (Leatherette) maar bleek voor de rest vrij overbodig. Tenzij ze er een eerbetoon aan de new beat mee beoogden.

Met Notorious gordde iedereen weer zijn gitaar om, en in de finale stond het toch niet meer zo jonge publiek helemaal te swingen. Girls On Film werd helaas zonder de videoclip gebracht, maar dat kon de pret niet drukken. LeBon stelde met een uitgerekte solo iedereen uit de band nog eens voor, een flard Temptations schalde uit de speakers, en met het intieme Ordinary World en de strafste song ooit van Duran Duran, het magistrale Rio, doofde het feest dan voorgoed uit. Het was goed weer even zestien te zijn.